عباس انصاری فرد: گفتند نام باشگاه پرسپولیس شود آشوب می کنیم / زم مالکیت پرسپولیس را می‌خواست
تاریخ انتشار: ۲۶ خرداد ۱۳۹۹ | کد خبر: ۲۸۳۰۵۶۲۲
در برنامه ملاقات با چهره ها این بار عباس انصاری فرد در خصوص دوران حضورش در پرسپولیس در مقاطع مختلف مقابل دوربین طرفداری صحبت می کند. بخش دوم این گفتگو، فردا (سه شنبه 27 خرداد) منتشر می شود. تماشاگر بررسی اتفاقات جنجالی دو سه دهه اخیر باشگاه پرسپولیس با عباس انصاری فرد باشید.
اختصاصی طرفداری - عباس انصاری فرد که رکورد دار مدیریت در باشگاه پرسپولیس است، روز چهارشنبه (21 خرداد 99) میهمان برنامه ملاقات با چهره های طرفداری بود.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!
بخش اول از گفتگوی سامان خدائی و عباس انصاری فرد را می بینید و می خوانید:
خدمت همه مخاطبین طرفداری سلام عرض می کنم. امروز در خدمت آقای عباس انصاری فرد هستیم؛ چهره ای که برای پرسپولیسی ها به خصوص قدیمی ترها نام آشناست. کسی که در مقاطع مختلف، مدیر عامل باشگاه پرسپولیس بوده است.
آقای انصاری فرد، خیلی خوش آمدید. این شما و این مخاطبین رسانه طرفداری
من نیز خدمت شما و همکاران تان، مخاطبین رسانه طرفداری و همه پرسپولیسی های عزیز سلام عرض می کنم.
شما چه از لحاظ مدت طولانی در دهه 60 و هم از لحاظ اینکه در سه مقطع مدیر عامل پرسپولیس بوده اید، رکورددار مدیریت در این باشگاه هستید. می توانید بگویید کدام یک از دوره های مدیریت تان آسان تر بوده اند؟
به نظرم در دوره اول مدیریت بسیار خوبی داشتیم. من در آن زمان در سازمان تربیت بدنی مسئولیتی داشتم و می توانستم در خصوص استقلال و پرسپولیس تصمیماتی بگیرم. در آن زمان ما این دو باشگاه را به صورت شرکت و موسسه ثبت کردیم که دیگر تنها یک اسم نباشند. شما اگر اساسنامه های این دو باشگاه را ببینید، متوجه می شوید که ما در آن زمان چیزی که اکنون به باشگاهداری حرفه ای معروف است را پیاده و ثبت کردیم و در حال برنامه ریزی های بزرگی در زمینه های اقتصادی و ورزشی بودیم که متاسفانه به دوره من قد ندادند. در دوره های بعدی نیز تنش ها زیاد بودند و نتوانستیم به این مسائل رسیدگی کنیم. من از همان زمان دنبال این بودم که این دو باشگاه به صورت حرفه ای و کاملا شفاف پیش بروند. در دوره اول به نظرم موفق تر بودم زیرا کارهای اساسی ای در باشگاه انجام دادم. در دوره سوم نیز کارهایی در همان راه انجام دادم ولی دوره مدیریتم کوتاه بود و پس از آن نیز مدیران بعدی به کارهای این چنینی ادامه ندادند.
در خصوص دوره اول مدیریت تان در دهه 60 صحبت کردید. در آن زمان مهم ترین ویژگی فوتبال ایران و دغدغه مدیر باشگاهی مانند پرسپولیس چه چیزی بود؟
آن موقع آلوده نبودن تیم ها و اینکه بازیکنان عرق خاصی نسبت به تیم خودشان داشته باشند، مطرح بود. بازیکنی که استقلالی یا پرسپولیسی بود، با تمام وجود به تیم خود عشق می ورزید و مسائل مادی در درجه دوم بود. فوتبال ما فقط در بحث های مالی حرفه ای شده ولی در مباحث ساختاری و شرایط باشگاهداری اصلا حرفه ای نیست. هزینه حرفه ای می کنیم ولی نه درآمد و نه سازماندهی حرفه ای داریم. به هر حال در دهه 60 شرایط با امروز فرق می کرد. مثلا اگر کسی به پرسپولیس می آمد، از روی عشق و علاقه اش بود ولی به نظرم اکنون این مسائل وجود ندارند و مسائل مادی اهمیت دارند.
در خصوص دوره دوم مدیریت تان نیز بگویید. در آن زمان شرایط چگونه بود و دغدغه هایتان چه بودند؟
آن زمان فضا تغییر کرده بود. درست است مانند زمان حال نبود ولی نسبت به دوره اول متاسفانه تغییر کرده بود. در آن زمان مشکلاتی از جمله مالکیت باشگاه پرسپولیس وجود داشت. در آن زمان گروه های خاصی ادعای مالکیت باشگاه را داشتند که با جدل و کشیده شدن کار به دادگاه، شرایط مجددا به حالت عادی بازگشت.
فکر می کنم بیشترین انتقادات مربوط به دوره سوم مدیریت شما بود. در خصوص آن دوره صحبت می کنید؟
مشکلاتی در باشگاه وجود داشت که از آن ها بی خبر بودم و وقتی وارد باشگاه شدم از آن ها مطلح شدم. مشکلاتی در خصوص فروش و واگذاری تیم وجود داشت که واقعیت نداشتند و اصلا شدنی نبود. در هیئت مدیره نیز میان یکدیگر و مدیر عامل اختلافات زیادی بود. همه این مشکلات به تیم نیز منتقل شده بود. این مسئله موجب شد در تیم دو دستگی پیش بیاید. در آن زمان سازمان تربیت بدنی اعلام کرده بود سقف قرارداد باید 250 میلیون تومان باشد ولی بازیکنان بزرگ مثلا 500 میلیون می خواستند. همین مسائل موجب شده بود دوگانگی در تیم پیش بیاید. سرپرست، کمک مربی و سرمربی هرکدام یه حرف می زدند و در نهایت این زمان داده نشد که به توفیقی که در نظرمان بود برسیم. سپس وزیر نیز عوض شد و آن نمایش را در سالن فوتسال برایم اجرا کردند. بسیار اصرار داشتند که به سالن بیا و با وزیر صحبت کن. نمی خواستم به آنجا بروم ولی اصرار داشتند که بروم. وقتی وارد شدم شعارهای انصاری فرد حیا کن پرسپولیس را رها کن شروع شد و در آن جا فهمیدم چه اتفاقی رخ داده است. افرادی که در آن جا ناظر بودند به من گفتند که تا شما وارد سالن شدید، لیدرها میان هواداران پخش شدند و ماموریت شان فحاشی به شما بود. البته این صحبت ها روی معاون رئیس جمهور تاثیر نگذاشت و او می خواست با من صحبت کند ولی من شرایط را کلا مناسب ندیدم و استعفا دادم.
به گذشته برگردیم. اصلا چگونه پای شما به باشگاه پرسپولیس باز شد؟
من زمان آقای غفوری فر رئیس حوزه سرپرستی تربیت بدنی شدم. در آن زمان آقای غفوری فر از من خواستند که معرفی نامه و معرفی هیئت مدیره استقلال و پرسپولیس را من انجام دهم و پس از آن با حفظ سمت در تربیت بدنی، مدیر عامل پرسپولیس شدم. به هر حال کارم از آن زمان شروع شد و ادامه یافت.
مدتی طولانی از مدیریت پرسپولیس دور بودید. در آن زمان به انجام چه کاری مشغول بودید؟
من در بازرسی کل کشور بودم و شرایط کاری جداگانه ای داشتم ولی در گوشه و کنار سیستم تربیت بدنی حضور داشتم و کمک می کردم. همچنین کارهایی سازمانی نیز داشتم که مشغول آن ها بودم.
در حال حاضر مشغول به چه کاری هستید؟
اکنون خانه نشین هستم و به جان بقیه دعا می کنم.
ابهامات زیادی در دوره های مدیریت شما وجود داشت. در ابتدا در خصوص نام پیروزی صحبت کنیم. مسئولان اعتقاد داشتند که نام تیم پیروزی است ولی هواداران نام پرسپولیس را فریاد می زدند. ماجرای آن چه بود؟
برج 2 سال 70 بود که به تازگی قهرمانی جام حذفی (جام در جام) باشگاه های آسیا را کسب کرده بودیم که اولین مقام آسیایی پرسپولیس بود. پس از آن تشکیلاتی با بخش خصوصی به صورت مشارکتی راه اندازی کردیم که سرمایه گذاری و بحث های اقتصادی را به صورت 50-50 با بخش خصوصی انجام دهیم. تصمیم گرفتیم نام پیروزی را تغییر دهیم. در آن زمان به ثبت شرکت ها نیز که رفتیم، نام پرسپولیس برای باشگاه ثبت شد. روزنامه جمهوری اسلامی یک مطلبی نوشت و بعد از آن مسئولش با آقای هاشمی خدا بیامرز تماس گرفتند و گفتند که اگه اسم پرسپولیس مطرح شود ما آشوب و جنجال می کنیم، برخورد می کنیم. آقای هاشمی بعد از آن گفتند دست نگه دارید، نام پرسپولیس را فعلا اعلام نکنید چون مشکلاتی ایجاد می شود. اسفند سال 70 دیگر پیروزی را ثبت کردیم، پیروزی برقرار بود تا اینکه زمان آقای رویانیان پیروزی را پرسپولیس کردند.
در فصل 80-79، عباس انصاری فرد برای پرسپولیس به زندان رفت. شاید اکنون جالب است نسلی که آن زمان نبوده اند، بدانند که چه اتفاقی در آن برهه رخ داد.
در آن زمان شرایط مختلفی داشتیم. پول قرض کردم تا هزینه باشگاه را بدهم. در آن زمان درگیر مسابقات آسیایی بودیم و باید تیم را روانه کره جنوبی می کردم. ما در آن زمان مهدی مهدوی کیا را فروختیم و 800 میلیون نیز سهم باشگاه بود. شاید کل هزینه مان 200 میلیون نمی شد ولی با وجود اینکه من مدیر عامل بودم، کسانی دیگر آن ها را دریافت کردند و به سفرهای دوبی و ... رفتند. در واقع اجازه ندادند پول به سمت باشگاه بیاید. به همین دلیل بدهی ها گردن من افتاد. واقعا دوران سختی را سپری کردم. حتی یک خانه پدری نیز داشتیم که آن را فروختم و برای بدهی باشگاه صرف کردم.
یعنی چک های شخصی خودتان را به طلبکاران دادید؟
بله این کار را کردم و مجبور بودم آن ها را پاس کنم. زندان رفتن های موقت نیز داشتم ولی با هزار بدبختی و کمک دوستان، فامیل و ... مسائل را حل کردیم. من از نظر مالی آن قدر قوی نبودم که بخواهم مشکلات را حل کنم ولی به هر حال مسائل حل شدند.
یک اتفاقی در باشگاه پرسپولیس رخ داد که احمدرضا عابدزاده مربی شد و علی پروین بازیکنانی که با عابدزاده تمرین کردند را اخراج کرد. در نهایت مالکیت باشگاه به تربیت بدنی رسید و علی پروین مربیگری پرسپولیس را عهده دار شد. در خصوص این مسئله توضیح می دهید؟
در آن زمان در خصوص مالکیت باشگاه دعوا بود. من در آن زمان شهادت دادم که این تیم مال تربیت بدنی است چون سهامش کلا به نام من بود. ما در آن زمان سهام را به معادن و فلزات و ... واگذار کردیم. سپس برخی مانند سازمان تبلیغات و آقای محمدعلی زم آمدند که مالکیت را بر عهده بگیرند و اهداف دیگری داشتند که من پای تیم ایستادم و از دادگاه حکم گرفتیم که این متعلق به مال تربیت بدنی بوده و به شخص تعلق ندارد. در آن زمان مشکلات زیادی پیش آمد ولی پای آن ها ایستادم. در همان دوره آخرم نیز با برخی تشکیلات صحبت کردیم که باشگاه های پرسپولیس و استقلال نیمه خصوصی یعنی خصوصی-دولتی شوند. مثلا 50 درصد پرسپولیس به سازمان تامین اجتماعی تعلق گیرد و 50 درصد نیز به مردم واگذار شود. این مسئله باعث می شد سیستم اقتصادی سازمان ها به واسطه هواداران استقلال و پرسپولیس راه بیفتد و سهامی نیز به مردم و پیشکسوتان واگذار شود. همه این ها طرح بندی و نوشته شدند که به یک باره وزارت ورزش اعلام کرد مثلا با ایرانسل و همراه اول قرارداد بسته و دیگر نیازی به واگذاری باشگاه نمی بیند.
به سومین مقطع حضورتان در پرسپولیس بپردازیم. شما در ابتدا وینگادا را به تیم آوردید و سپس به سراغ زلاتکو کرانچار رفتید. صحبت هایی نیز مطرح بود که قرار بود امه ژاکه را بیاورید. چقدر این صحبت ها واقعیت داشتند؟
البته وینگادا را من نیاوردم. در آن زمان که من به باشگاه آمدم، تقریبا کار وینگادا تمام شده بود. امکان نداشت با آن قرارداد و مبلغ من وینگادا را به پرسپولیس بیاورم زیرا او 200 هزار دلار بیشتر نمی ارزید که باشگاه 1 میلیون و 200 هزار با او قرارداد بسته بود. وقتی به باشگاه آمدم، دیدم وینگادا شرایطش خوب نیست و قرارداد گرانی دارد که قراردادش را لغو کردم. با هر مربی ای تماس می گرفتم، به او می گفتند که ایران آشوب است و به آن جا نرو. فکر می کنم نزدیک به مسائل انتخابات و این ها نیز بود. به هر حال اجازه نمی دادند مربی ای بیاید. مثلا من با اولگ بلوخین و چند مربی دیگر به توافق رسیده بودم. به بلوخین چیزهایی گفته بودند که می گفت ایران اغتشاش است و اگر مشکلی پیش بیاید من باید بروم که ما این چیزها را قبول نمی کردیم. در مورد کرانچار نیز بقیه را فرستادم که با او در دوبی قرارداد ببندند. من خودم می خواستم مربیانی بزرگتر از کرانچار به پرسپولیس بیایند. حتی با برانکو صحبت کردم که او می گفت اگر به ایران بیایم مشکلاتی برایم پیش می آید و مرا دستگیر می کنند. خلاصه که اجازه ندادند من کسی را بیاورم تا من نتوانم در پرسپولیس دوره موفقی را سپری کنم. مشکلات زیادی داشتیم. کرانچار نیز به حرف بقیه برای قرار دادن بازیکنان در زمین گوش می داد. مثلا بازیکنی که 48 ساعت قبل در اردوی تیم ملی بود را در زمین قرار می داد یا اینکه بازیکن خوب تیم را روی نیمکت می گذاشت. من در آن زمان در قراردادش بندی آورده بودم که او متوجه نشده بود؛ بند این بود که هر زمان بخواهم می توانم او را از باشگاه اخراج کنم که این کار را کردم. به هر حال قرار بود این اتفاق رخ دهد که من برکنار شدم و او نیز در باشگاه ماندنی شد.
تماس هایی که باعث ترس مربیان می شد، از طرف ایرانی ها بود یا هموطنان آن مربی ها این صحبت ها را مطرح کرده بودند؟
قطعا ایرانی های داخل کشور که نمی خواستند من با پرسپولیس موفق شوم، این کارها را می کردند. آن ها نمی خواستند مربی خوبی به پرسپولیس بیاید و این تیم سازماندهی شود. حتی برخی برایم اعتراف کردند و گفتند که صحبت کرده بودند اگر انصاری فرد یک سال در پرسپولیس بماند، نمی توانیم دیگر او را برکنار کنیم. بنابراین نباید اجازه دهیم حضورش در پرسپولیس به یک سال برسد که به هدف شان نیز رسیدند.
انتقادی که به آن تیم وارد می شد، می گفتند که این تیم بد و به صورت دورهمی بسته شده است. این را تایید می کنید؟
خیر. ما که با کسی دورهمی نداشتیم. حتی با بازیکنانی که صحبت می کردیم، حرف می زدند و می گفتند که به پرسپولیس نروید و وعده باشگاهی بهتر و پول بیشتر می دادند. من برای فصل بعد از آن برنامه های زیادی داشتم و با بازیکنانی زیادی هماهنگ کرده بودم و قرار گذاشته بودم برخی که به درد تیم نمی خورند را کنار بگذارم.
افشین پیروانی از 4 مسابقه 8 امتیاز آورد ولی دیگر اجازه کار به او داده نشد. دلیلش چه بود؟
من اعتقاد دارم که مربی ایرانی، به خصوص مربی ای که کارنامه درخشانی ندارد، نمی تواند در پرسپولیس کار کند زیرا بازیکن از او حرف شنوی نخواهد داشت. بازیکنان را می دیدم که تمرین نکرده می رفتند. به آن ها می گفتم کجا می روید و می گفتند کار داریم. گفتم از ما حقوق می گیرید و جایی دیگر می روید؟ سریعا لخت شوید و سر تمرین بروید. یعنی در واقع تیم اصلا سازمانی نداشت و همه چیز رفاقتی بود. می گفتند یک روز می آیم و یک روز نمی آیم. حتی به دوبی رفتیم که در یک مسابقه 5 گل خوردیم. تیم پر از تفرقه بود. گروهی با مربی بودند و گروهی با کمک مربی. متاسفانه این اتفاقات را به خاطر خودشان در تیم رقم زده بودند. من همچنان معتقدم که پرسپولیس باید یک مربی درجه یک بین المللی داشته باشد. یک کمک ایرانی نیز داشته باشد تا از او یاد بگیرد و در آینده بتواند موفق شود ولی مربی ای که در تیم حضور دارد و با بازیکن خودش قبلا هم بازی بوده است، نمی تواند کار کند چون ما فرهنگ این مسئله را نداریم و شاید در اروپا بتوان با این مسئله کنار آمد. در تیم ما همه چیز رفاقتی بود. بازیکن می گفت امروز نیستم یا فردا هستم و پس فردا نیستم.
پرسپولیسی ها در آن زمان معتقد بودند که یک سری بازیکنان به دلیل مسائل غیر فنی و مطالبات، شما را اذیت می کردند. این مسئله صحت دارد؟
از این مسائل زیاد بود. مثلا در حال صحبت با بازیکنی از تیم بودم که می توانست موفق و حتی ترانسفر شود ولی می دیدم کمک مربی از طرفی دیگر به او اشاره می کرد که گوش نده و برو. در واقع این سیستم را پیاده کرده بودند که بازیکن کاری با مدیر عامل نداشته باشد. با وجود این اتفاقات و سختی ها، ما تیم را جمع کرده بودیم و آن چیزی که می گفتیم باید انجام می شد ولی متاسفانه اجازه ندادند بیشتر بمانم. دیگر سراغ تربیت بدنی و سازمان های بالا رفتند که هرجوری شده انصاری فرد باید برود.
در آن زمان حتی هنوز بازی شروع نشده بود، هواداران علیه شما شعار می دادند. این مسئله از کجا نشات می گرفت؟
از درون هیئت مدیره تا بیرون آن، به لیدرها خط می دادند. مثلا با لیدرها در رستوران قرار می گذاشتند و پول می دادند و می گفتند که انصاری فرد از دقیقه 70 هو شود و فحاشی صورت گیرد. این ها نیز طاقت نداشتند تا دقیقه 70 صبر کنند و از همان ابتدای مسابقه شروع به این کار می کردند. حتی در تلویزیون نیز همین مسئله رخ داد. در برنامه نود یکی از مدیران به من گفت می خواهیم از شما دفاع کنیم ولی با شروع برنامه دیدم اتفاقات برعکس رخ می دهند و به من حمله می کنند. پشیمان شدم که چرا آن روز در آن برنامه رفتم. به هر حال اجازه ندادند من از طرح ها و برنامه هایم دفاع کنم و حتی حرف بزنم. فقط چیزهایی که خودشان می خواستند را به مردم القا می کردند. حتی یک روزنامه در آن زمان آمد که فقط برنامه اش این بود مرا بکوبد و مدیرش پس از جدایی من، از آن روزنامه نیز رفت. مثلا تیتر بزرگ می زدند هواداران علیه انصاری فرد هستند و می گفتیم چرا این را نوشته اید و پشت روزنامه در ابعاد خیلی کوچک می نوشتند که این خبر تکذیب شده است.
منبع: طرفداری
کلیدواژه: باشگاه پرسپولیس عباس انصاری فرد مالکیت باشگاه اجازه ندادند آن زمان تربیت بدنی مدیر عامل دوره اول صحبت ها حرفه ای مربی ای
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.tarafdari.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «طرفداری» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۸۳۰۵۶۲۲ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
رباط‌داده‌های پرسپولیس، یکی هست، سه تا فصل بعد!
به گزارش "ورزش سه" فصل قبل و این فصل برای پرسپولیس از حیث مصدومیت‌های سخت فصول عجیبی به شمار می‌آید چرا که این تیم چهار بازیکن را به خاطر پارگی رباط صلیبی زانو برای ماه‌های طولانی از دست داد.
از این جمع دو بازیکن جوان بودند و امید داشتند با رسیدن از تیم امید به تیم اصلی شانسی برای بازی کردن پیدا کنند؛ اما دو بازیکن دیگر ملی پوش و شناخته شده به حساب می‌آمدند و در اوج آمادگی و شرایط خوبی که داشتند از تیم دور شدند.
علیرضا عنایت‌زاده و علیرضا خدادادی همان دو جوانی بودند که یکی‌شان فصل قبل دقایقی هم بازی کرد. خدادادی فصل قبل در میانه‌های فصل مصدوم شد، اما آنقدر دیر تحت عمل جراحی قرار گرفت که حالا زمان بازگشتش با مرتضی پورعلی‌گنجی که آبان ماه سال قبل رباط داده بود تقریبا یکی شده است.
حالا خدادادی و پورعلی‌گنجی دو سه روزی است تمرین در زمین چمن را شروع کرده‌اند. با اعلام پزشکان پرسپولیس دوره بازگشت به ورزش برای آنها از دو سه روز قبل شروع شده که حدود چهار هفته طول می‌شد، اما بعد از آن دوره بازگشت به مسابقه آغاز می‌شود که آن هم حداقل دو سه هفته‌ای زمانبر خواهد بود و با این حساب هر دو بازیکن باید منتظر فصل بعد باشند و با قدرت در تمرینات پیش فصل لیگ بیست و چهارم حاضر شوند.
از بین رباط‌داده‌های پرسپولیس علیرضا عنایت‌زاده بازیکن خط میانی که خیلی زودتر جراحی شده و دوره توانبخشی‌اش تمام شده حدودا یک ماهی است که وارد تمریات گروهی شده و در اختیار کادر فنی قرار گرفته اما اوسمار فعلا او را وارد لیست مسابقات تیمش نکرده است.
اما یاسین سلمانی هم نفر دیگری است که شرایطی نسبتا مشابه پورعلی‌گنجی دارد. سلمانی کمی قبل از پورعلی‌گنجی تحت عمل جراحی قرار گرفت و دوره‌ای از تمرینات توانبخشی خود را در اصفهان کنار خانواده‌اش پشت سر گذاشت، اما حالا ده روزی است که کنار تیم دیده می‌شود و برنامه‌های تمرینی خود را در ورزشگاه شهید کاظمی دنبال می‌کند.
با این حساب یاسین سلمانی هم از فصل بعد در اختیار کادر فنی پرسپولیس خواهد بود. البته تحت شرایطی خاص می‌شود از این بازیکنان در دو سه بازی آخر فصل جاری پرسپولیس سود برد، اما از آنجایی که این کار پرریسک خواهد بود حضور آنها در تمرینات گروهی و مسابقه به فصل آینده موکول خواهد شد.
خودکشی از رزیدنتها به پزشکان رسیده؛ چرا دکتر سمیرا آلسعیدی خودکشی کرد؟/ «خودکشی پزشکان بهمثابه یک انتحار اجتماعی است»